Η θυσια

  < Πηρε στα χερια του το χαρτι που πανω του ητανε γραμμενες οι εντυπωσεις απο την επαφη μαζι της. Ητανε "υπεροχο πλασμα", "μαγικη", "μοναδικη","ανεπαναληπτη εμπειρια"...και αλλα πιο συγκεκριμενα σχολια που εκαναν νυξη στην ευελιξια και την φαντασια της>
    Ειχε περασει αρκετος καιρος απο τοτε που την αναζητουσανε μεσα στους διαδρομους του μεγαρου μουσικης. Εμοιαζε με κυνηγητο αναμεσα στον αιμοσταγη θυτη και στο θυμα που ξερει οτι η αιχμαλωτιση του θα σημανει το τελος του. Ητανε το αρχεγονο,μακαβριο παιχνιδι αναμεσα στο σαρκοβορο λιονταρι και στην επιθυμητη γαζελα.
Ετρεχε στους δαιδαλωδεις διαδρομους του κτιριου και του μυαλου της ενω γυρω της ξεχυνοτανε η πενθιμη και οργιαστικη μουσικη που παιζοτανε σε καποια αιθουσα του μεγαρου μουσικης. Ο θυτης την πλησιαζε ολο και πιο πολυ μεχρι που την αρπαξε αγρια απο το λαιμο. Το ουρλιαχτο της ενωθηκε με την πονεμενη κραυγη της πρωταγωνιστριας την ωρα που εκλεινε η αυλαια για το τελος του πρωτου μερους.
     Τιποτα δεν εγινε διαφορετικα απ'οτι περιμενε.Το τελος της ητανε αναμενομενο. Αλυσοδεθηκε και οδηγηθηκε αιχμαλωτη σ' ενα υπογειο του μεγαρου την ωρα που αρχιζε το δευτερο μερος της παραστασης. Τωρα ανοιγει ξανα η αυλαια και εκεινη βρισκεται ξαπλωμενη πανω σε ενα βωμο. Σ' εναν μαρμαρινο,καταλευκο σαν κυκνο,παγωμενο βωμο. Εκεινος βρισκεται κοντα της. Σκυβει απο πανω της και την εξεταζει προσεκτικα. Καθε αμυχη,πτυχη και λεπτομερεια του σωματος της αναλυεται απο το αδηφαγο βλεμμα του. Την αγγιξε παντου για να βεβαιωθει οτι ειχαν εξαλειφθει ολες οι προεξοχες της και οτι ητανε επιπεδη και αρτια οπως την θελανε,οπως επρεπε να ειναι. Εκεινη εκλεισε τα ματια της, εσφιξε τους μυς της και ετσι σιωπηλα και σπαρακτικα παρεδωσε την ψυχη της σ'αυτον. Δεν αντεδρασε καθολου. Δεν προσπαθησε να ξεφυγει. Ξαπλωμενη πανω στο μαρμαρο σαν λευκη,ηλιακη μαγισσα περιμενε,περιμενε....και φοβοτανε. Το δωματιο ητανε σκοτεινο μονο το απαλο φως της πανσεληνου εμπαινε απο τα μισανοιχτα παραθυρα. Οι λοιποι θυτες κοιταζανε με αγωνια την διαδικασια. Το χαμογελο του εξεταστη τους βεβαιωσε οτι ολα πηγανε καλα. Την στιγμη εκεινη ακουγεται μια πενθιμη αρια σε λα μειζονα....
    Εξω απο το δωματιο στους λαβυρινθους του μεγαρου καποιος την αναζητα....χρονια, ισως και αιωνες...την αναζητα γιατι θελει να την σωσει,θελει να μπει αναμεσα σε κεινη και τους θυσιαστες της θελει να την απομακρυνει απο την λευκοτητα του ανυποψιαστου θανατου. Καποια στιγμη φτανει στο υπογειο,σκοτεινο δωματιο. Ξερει καλα οτι αν ανοιξει την πορτα θα την δει μεσα, νιωθει οτι  εφτασε στο τελος της αναζητησης ομως... φοβαται. Φοβαται αυτο που θα αντικρυσει. Τελικα, τεντωνει το χερι και την ανοιγει. Μπροστα του ξεδιπλωθηκε η εικονα του βωμου ο οποιος ητανε πια εγκαταλελειμμενος. Το βλεμμα του περιπλανηθηκε πανω στο μαρμαρο. Πανω στο λευκο ελαμπαν κοκκινες κηλιδες. Το αιμα της. Ητανε στεγνο και κοκκινο σαν τη ζωη ομως για εκεινη δεν υπηρχε πια ζωη. Πονεσε πολυ που εφτασε τοσο αργα,που δεν προλαβε να τη σωσει. Τοτε,ο δουλοπρεπης υπαλληλος του εφερε ενα χαρτι. Το πηρε στα χερια του και το ξεδιπλωσε με πονο.Διαβασε: < Ητανε "υπεροχο πλασμα", "μαγικη", "μοναδικη","ανεπαναληπτη εμπειρια"...και αλλα πιο συγκεκριμενα σχολια που εκαναν νυξη στην ευελιξια της και την φαντασια της>....εκεινος κοιταξε μια το χαρτι με τις επευφημιες και μια τα αιματα... τοσο αιμα για ενα κομματι χαρτι; τοση απωλεια για μια ανυποληπτη υποληψη; και τοσος πονος που δεν καταφερα να φτασω εγκαιρα για να σου πω ποσο σ'αγαπησα....την ιδια στιγμη που στις αιθουσες του μεγαρου αρχισε να παιζεται το ρεκβιεμ του mozart...