"Ισως γι'αυτο δεν στρεφει ποτε το βλεμμα της στον εξω κοσμο". Ψιθυριζουν μεταξυ τους.
"Στεκεται μπροστα απο εναν καθρεφτη και υφαινει αδιακοπα μερα και νυχτα". Σιγομουρμουρανε οι ντοπιοι που βλεπουνε απο τα παραθυρα του καστρου την πανεμορφη Λαιδη να περναει απο τα δαχτυλα της με επιδεξιες κινησεις τον μαγικο ιστο της ο οποιος αντανακλαται σε εναν τεραστιο καθρεφτη.Τις νυχτες με πανσεληνο τα μαλλια της γινονται πιο κοκκινα κι'απο το αιμα,οι κινησεις της γρηγορες και ασθμαινουσες,το σωμα της τρεμοπαιζει στη φλογα του κεριου ενω τα ματια της, σαν κρυσταλινες χαντρες, αστραφτουνε κατω απο τις φως της σεληνης.Ποτε-ποτε στρεφει το βλεμμα της προς τον καθρεφτη κι'αυτος της αντιγυριζει την οψη του εξω κοσμου. Μια στιγμιαια αντανακλαση! μια γρηγορη διασταυρωση του εσω με το εξω που ομως διακοπτεται αιφνιδια απο τον ηχο αργαλειου, απο το μεταξενιο νημα που κυλιεται στα ποδια της,απο τον φοβο της καταρας που ουτε και η ιδια δεν γνωριζει. Οχι δεν πρεπει να κοιταξει εξω. Ξαναστρεφει το βλεμμα της στο νημα και συνεχιζει.....
Ξαφνικα, ενα απαλο φυσημα του αερα την κανει ν'αναριγησει. Αφηνει το νημα και πλησιαζει τον καθρεφτη οπου πανω στην λεια επιφανεια του αντανακλαται η μορφη ενος νεου,ενος καβαλαρη που μοιαζει να κατευθυνεται προς το καστρο της.Σταδιακα ο ηχος του ανεμου δυναμωνει και η μορφη του καβαλαρη ολοενα και μεγαλωνει μεσα στον καθρεφτη. Τωρα τον βλεπει καθαρα. Ειναι ο Λανσελοτ!Πανω στο μεγαλοπρεπο ασπρο αλογο καθεται ο ομορφοτερος ιπποτης της στρογγυλης τραπεζης , ο εμπιστος του βασιλια Αρθουρου ο εραστης της βασιλισσας Γκουινιβερ!τα ματια της Λαιδη καρφωνονται πανω στον καθρεφτη προσπαθοντας να ξεχωρισουνε τα χαρακτηριστικα του ομορφου νεου. Τα μακρια του μαλλια χαιδευουνε απαλα τον αυχενα του και τα μπλε του ματια κοιταζουνε ανησυχα γυρω του. Στο πλευρο του κρεμεται το σπαθι του Ιπποτη και τα ρουχα του μαρτυρουν την ευγενικη του καταγωγη. Ειναι ομορφος,πολυ ομορφος η Λαιδη δεν εχει ξαναδει τοσο ομορφο αντρα. Η λαμψη του φεγγαριου δυναμωνει την ενταση της και λουζει το δωματιο σ'ενα δυνατο φως. Το βλεμμα της Λαιδη συνανταται με τη σεληνη σε μια υστατη προσπαθεια να μεινει καρφωμενο στον καθρεφτη.Ομως το κεφαλι της στρεφεται αργα προς το παραθυρο,τα ματια της ξεκολλανε απο τον καθρεφτη και πανε και καρφωνονται πανω στον Λανσελτον τη στιγμη που περναει κατω απο το παραθυρο της,τη στιγμη που η χρυσοποικιλτη σεληνη διαπερναει το σωμα της και φωτιζει ολο το δωματιο μετατρεποντας τη νυχτα σε μερα. Τοτε, φωτισμενη ολοκληρη σαν μια πνοη ζωης και θανατου να την διαπερασε αφηνει κατω το υφαντο και στρεφει την πλατη της στον καθρεφτη. Κατεβαινει αργα τα σκαλια του καστρου και με οδηγο τη σεληνη μπαινει σε μια βαρκα με κατευθυνση το Καμελοτ. Ενα μειγμα ποθου και ιερης μανιας την εχει καταλαβει. Μια σιγαστη επιθυμια να συναντησει τον Λανσελοτ να του παραδοσει την ιεροτητα του σωματος της πριν την προλαβει η καταρα, πριν ξημερωσει και χαθει για παντα. Ολη νυχτα επλεε στα θολα νερα του ποταμου ομως τα βλεφαρα της αρχισανε να βαραινουν,το σωμα της να ποναει απο το κουπι. Παραδοθηκαν οι μυς του σωματος της σε ληθαργο και ετσι τη βρηκε το ξημερωμα. Ξαπλωμενη μεσα στην βαρκα με τα μεταξενια μαλλια της να σκεπαζουν το πανεμορφο σωμα της το οποιο εμοιαζε μαρμαρινο. Εκει,στην ακτη της λιμνης του Καμελοτ την βρηκαν οι ακολουθες της Γκουινιβερ συνοδευομενες απο τον Λανσελοτ. Μολις την ειδαν αναρριγησαν απο την μαρμαρινη ομορφια της και την εβγαλαν απο την βαρκα. Ο Λανσελοτ εσκυψε απο πανω της και μαγευτηκε απο αυτο το νεκρο προσωπο. Παραμερισε τα μαλλια της και αφησε ενα δακρυ να κυλησει πανω σ'αυτη την χαμενη για παντα ομορφια. Της φιλησε απαλα τα χειλη και την ανακυρηξε πνευμα της λιμνης. Την πηρε στα χερια του και με ανειπωτη ιεροτητα την αποθεσε απαλα στα νερα της λιμνης. Εκεινη βυθιστηκε μεσα τους και χαθηκε για παντα. Ομως ο Λανσελοτ δεθηκε μαζι της με αορατα δεσμα. Καθε φορα που ποναει,νιωθει απογνωση η φοβο παει στην λιμνη. Τοτε κεινη εμφανιζεται με την εξαυλωμενη αερινη μορφη της και του χαιδευει απαλα την ψυχη του του απαλυνει τον πονο με το συριστικο,μαγικο τραγουδι της και διωχνει μακρια τους φοβους του. Ειναι το φιλι του που της εδωσε ζωη και ειναι αυτη που του την επιστρεφει καθε φορα που τη χρειαζεται. Ζωη και Αγαπη δεμενη με αορατα δεσμα,αιωνια,πιο ισχυρα κι'απο το θανατο....
To ποιημα the lady of Shalott γραφτηκε απο τον Αγγλο ποιητη Tennyson τον 19ο αιωνα ενω ενεπνευσε τους προραφαηλιτες ζωγραφους.Ο ποιητης εμπνευστηκε απο ιστορια της λαικης προφορικης παραδοσης η οποια αναφεροτανε σε μια γυναικα η οποια ζουσε εγκλειστη στο δωματιο ενος πυργου υφαινοντας αδιακοπα. προκειται για ιστορια που ενεχει συμβολισμους και αλληγοριες και μπορουν να δωθουν διαφορες ερμηνειες. Στην δικη μου εκδοχη η Λαιδη ηταν απομονωμενη στο εγω της ανικανη να προσεξει τιποτα αλλο εκτος απο τον εαυτο της που αντανακλωνταν σε ενα καθρεφτη μεχρι που κατι,καποιος εξω απο εκεινη της τραβηξε την προσοχη. Η συνεχεια για εκεινη ητανε τραγικη γιατι η αγνοια της γυρω απο την αγαπη και τις ανθρωπινες σχεσεις την εκανε να υψωνει φραγματα φοβου που την οδηγησαν στην απομονωση και τελικα στον θανατο. Η Λαιδη δεν μπορεσε να αγαπηθει με τον Λανσελοτ αλλα το μυνημα που μας περνα ειναι οτι η ζωη ειναι πιο ενδιαφερουσα οταν σπασουμε τους καθρεφτες του εγω και κοιταξουμε γυρω μας. Χωρις δειλια και δισταγμο μπαινουμε στη βαρκα και ξεκιναμε....βεβαια το τελος της Λαιδη ητανε τραγικο γιατι καθοδηγηθηκα απο το ποιημα αλλα για ολους τους αλλους υπαρχουνε και εναλλακτικες....
ΑπάντησηΔιαγραφή